EN FR

“Op TAZ#2006 bracht Stef Kamil voor het eerst en speciaal voor TAZ zijn hommage aan Bob Dylan. Wie er toen bij was – de ware Dylan-fans incluis – vonden dit een fantastische avond. Stef Kamil en Bob Dylan op één podium …Sindsdien speelde Carlens slechts nog enkele keren deze unieke ‘tribute’, o.a. in de AB. Maar deze zomer brengt hij ‘Bob’ opnieuw naar Café Koer. Samen met de exquise TAZ-band – “een kado van een band” (dixit SKC in 2006) – duikt hij in het oeuvre van Dylan en dit speciaal – jawel – voor 15 jaar TAZ!” TAZ team

Artiesten

Stef Kamil Carlens & TAZ-Band: Serge Feys (piano), Phillip Weis (gitaar), Mirko Banovic (bass), Sam Gysel (drums). En met Gert Hellings (gitaar), Eva en Kapinga Gysel (backing vocals) en vroeger Bjorn Eriksson (pedalsteel),  Geoffrey Burton (gitaar)

Quotes

“Stef Kamil Carlens bewees op Theater aan Zee nog maar eens zijn talent. Want om te schitteren in een hommage aan Bob Dylan, moet je van goeden huize zijn.” De Standaard

“Dat Dylan en Kamil als kruiden in een builtje samengaan, bewees de voorman van Zita Swoon (…) al met The Gates of Eden (*****)”. De Morgen over AB concert

” Stef Kamil Carlens bewees op Theater aan Zee nog maar eens zijn talent. Want om te schitteren in een hommage aan Bob Dylan, moet je van goeden huize zijn. De talloze hommages die Dylan al te beurt vielen, klonken doorgaans ofwel te voorspelbaar (enkel de sixties werden braafjes herkauwd) ofwel hoogmoedig. Maar Stef Kamil Carlens is, net als Dylan, een durver en een allesproever. Voor zijn Dylanproject omringde hij zich met muzikanten die eigen, gedurfde interpretaties van Dylans liedjes aankunnen. Carlens, Arno’s groep en de zangeressen Kapinga en Eva Gysel slaagden er samen in om Dylans repertoire nieuw leven in te blazen. Carlens liet de grote klassiekers in de koelkast liggen en putte enkel uit het latere werk van de bard. ,,Ik ben opgegroeid met platen als Shot of love , Infidels en Oh mercy . Met die nummers heb ik de meeste voeling en ze raken me tekstueel”, zei hij daarover. Voor zijn opener ,,I and I” moest Carlens nog even zoeken naar de juiste toonaard, maar dan kroop hij nummer na nummer dieper in de ziel van de liedjes. Dat maakte deze hommage zo boeiend: tijdens de briljante uitvoeringen van gospelgetinte songs als ,,Heart of mine” en ,,Dead man” vergat je bij momenten dat Carlens op het podium stond. De artiest en zijn groep stonden in functie van de Dylan-catalogus en niet omgekeerd. Hoewel Carlens en co maar twee dagen repeteerden voor deze hommage, klonk elke song als herboren en kregen de vaak bijtende teksten een nieuwe impuls. Muzikaal varieerde het combo van pure New Orleans swamp (,,Cold irons bound”) tot intieme jazzy lounge (,,Every grain of sand”). Carlens gaf bovendien blijk van kennis. Zo greep hij voor het slecht geproduceerde ,,Tight connection to my heart” (uit Empire burleqsque ) terug naar de alternatieve en veel betere versie uit The bootleg series . Tussendoor haalde de gitarist Geoffrey Burton onaardse, hoekige grooves uit zijn gitaar. Serge Feys liet zijn Hammond ronken op een donker ,,Everything is broken”. ,,Ik wil Dylan niet naspelen”, vertelde Carlens. ,,Daarvoor is zijn stem te uniek. Met deze groep wil ik nieuwe wendingen aan de nummers geven, zonder de originelen uit het oog te verliezen.” De intensiteit én bescheidenheid die Carlens aan de dag legde, zijn frappant. De manier waarop hij een stomende wending gaf aan het afsluitende ,,Caribbean wind” (een outtake van Shot of love ), was veel meer dan geloofwaardig. Het getuigde van respect en vakmanschap, van durf en passie. Toen Carlens na een dik uur liet weten dat hij en zijn groep niet meer songs hadden ingestudeerd, keek hij bijna verlegen naar de nok van de tent, alsof hij leek te wachten op goedkeuring van de auteur. Bijna symbolisch voegde hij er nog een bezwerend, enkel op piano begeleid ,,Ring them bells” aan toe. De staande ovatie die volgde, was verdiend.” Peter Mestach De Standaard